چند شب پيش، سهراب سعادت لاجوردى، اجراى تك نوازى ساكسيفون تو كافه نادرى منهتن داشت كه رفتم ديدم.

راستش تو اين چند ساله كمتر شده بود كاره بچه هايى كه با سازه غربى به اجراى موسيقى متاثر از موسيقى ايرانى مى پرداختن، برام جذاب باشه ولى كار سهراب به دلم نشست. (بگذريم از دوستانى كه هميشه كاراى خوبشونو گوش كردم و لذت بردم.)

اگه بخوام از ديد خودم خيلى خلاصه و خودمونى توصيفش كنم مى تونم اينجورى بگم كه احساس نكردم موسيقى ايرانى به زور واردش شده. صداى “شور” مى ده ولى شور نيست. برام مثل يك موسيقى جازى بود كه خيلى ظريف و بدون اغراق از موسيقيه ايران تاثير گرفته بود، و در عين حال “بى باپ”(Bibop) هم نبود. اينم دوست دارم اضافه كنم كه سهراب صداى خوبى از سازش در مى آره، و لحجه مخصوص خودشو داره كه من دوست داشتم.

دوستان پيشنهاد مى كنم اگه فرصت كردين كاراشو گوش بدين يا اجراشو ببينين.
ارادت

Review by Kaveh Haghtalab (September 27, 2013)